Δεν είμαι τρομοκράτης, είμαι πολίτης

Αυτό το γράμμα, από έναν φίλο μου στην Κωνσταντινούπολη, έφτασε εχθές. Ο Ερκάν δεν είχε βγει ποτέ πριν στους δρόμους, δεν έχει ούτε μια κλήση για παράνομο πάρκινγκ. Σήμερα, βρίσκεται στη λίστα των «εχθρών του τουρκικού κράτους».

«Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι νοιάστηκαν για μένα, προσπαθώντας να μου βρουν ένα δικηγόρο, βοηθώντας με με κάθε τρόπο, αλλά και όσους απλά ανησύχησαν για μένα. Έχω επιστρέψει στο σπίτι μου και είμαι καλά. Θέλω να γράψω για ό, τι έχω περάσει, έτσι ώστε όλοι να γνωρίζουν τι βιώνει κανείς “υπό κράτηση” στη σημερινή Τουρκία.

 Θέλω να καταστήσω σαφές ότι δεν έχω κανέναν άλλο σκοπό. Θα γράψω τα γεγονότα από την αρχή, με όλες τις βρισιές και προσβολές που έχω υποστεί. Τίποτε δεν έχει παραγραφεί.

Με συνέλαβαν στις 3 Ιουνίου του 2013, στις 21:00 το βράδυ, κοντά στα φανάρια Barboros λεωφόρο, στην περιοχή Besiktas. Ορκίζομαι ότι δεν είχα ρίξει ούτε μια πέτρα. Η αστυνομία με συνέλαβε τη στιγμή που με είδε, πέντε, έξι ένστολοι με πλησίασαν και μου έστριψαν το χέρι με τόση δύναμη που πίστεψα ότι θα σπάσει. Η σύλληψή μου έπαιξε και στην τηλεόραση, ήμουν λέει «τρομοκράτης». Η δική μου κόλαση είχε ήδη ξεκινήσει.

Οδηγήσαμε παράκτια και τη στιγμή που απομακρυνθήκαμε από την κίνηση και ο κόσμος δεν έβλεπε πια, οι αστυνομικοί άρχισαν να με γρονθοκοπούν σε όλο μου το σώμα. Κάθε αστυνομικός που συνάντησα με κλότσησε, με χαστούκισε και με γρονθοκόπησε, σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι το λιμάνι. Δεν υπήρχε τέλος σε αυτή την κτηνωδία η οποία συνοδεύτηκε από χυδαία λόγια και ύβρεις όπως «Σκοπεύετε να σώσετε τη χώρα; Μπορείτε στα σκατά, καθάρματα, γιοι σκύλας;». Είχα αρχίσει να χάνω τις αισθήσεις μου, δεν μπορούσα καν να υπολογίσω πόσοι άνθρωποι με χτύπησαν μέχρι που φτάσαμε στην κλούβα. Λίγο πριν με ανεβάσουν στο λεωφορείο κάποιοι άλλοι ζήτησαν από τους αστυνομικούς να με δουν. Οι αστυνομικοί με παρέδωσαν σε αυτούς χωρίς έλεος. Ξεκίνησαν και εκείνοι να με χτυπούν άγρια.  Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, αλλά ξαναβρέθηκα επάνω στην κλούβα, όπου ένστολοι αστυνομικοί συνέχισαν να με χτυπούν. «Δεν έχω κάνει τίποτα, κύριε, τίποτε», φώναζα, μα κανείς δεν με άκουγε. Δεν μπορούσα να δω τίποτε. Τα μάτια μου ήταν κλειστά από τις μπουνιές. Μόνο άκουγα. Οι βρισιές και οι προσβολές συνεχίζονταν. Άκουσα μια γυναικεία φωνή. Στην κλούβα μαζί μου ήταν μια κοπέλα. Προσπάθησαν να δω το πρόσωπό της, αλλά με μεγάλη δυσκολία. Είχαν ήδη χτυπήσει το κορίτσι και τώρα προσπαθούσαν να το στραγγαλίσουν. «Τι κάνεις στον δρόμο, τι σκατά κάνεις στον δρόμο;», της φώναζαν.

Και η απάντηση του κοριτσιού ήταν αποκαρδιωτική. Το μόνο που θα μπορούσε να ψιθυρίσει ήταν “Εντάξει, κύριε”. Με άρπαξαν και εμένα από τον λαιμό και μας ανάγκασαν να φωνάξουμε «Αγαπώ την τουρκική αστυνομία. Αγαπώ τη χώρα μου». Μας ανάγκασαν να φωνάξουμε ξανά και ξανά προστάζοντας “πιο δυνατά”! Όταν τα πράγματα ηρέμησαν κάπως, είδα ακόμη έναν άνδρα ο οποίος προσπαθούσε να καλύψει το πρόσωπό του. Μου είπε πώς δύο αστυνομικοί του είχαν σπάσει τη μύτη.

Συνέχισαν φέρνοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους. Ανάμεσά τους ήταν και ένας με το όνομα Μουσταφά από το Πανεπιστήμιο Bahçeşehir. Είχε δεχθεί επίθεση από είκοσι αστυνομικούς εν μέσω ταραχών και μπορούσε μετά βίας να σταθεί όρθιος. Τον είχαν χτυπήσει και στο κεφάλι με ένα κράνος της αστυνομίας. Το κεφάλι του αιμορραγούσε. Τον ανάγκασαν να καθίσει στο έδαφος με τα χέρια του δεμένα στην πλάτη. Όταν είδα ότι το κεφάλι του ήταν μέσα στα αίματα, πήγα προς το μέρος του με ένα κομμάτι ύφασμα για να σταματήσω την αιμορραγία. Ένας αστυνομικός, που αποκαλούσαν «Σουλεϊμάν», σηκώθηκε οργισμένος και μου φώναξε «Άντε γαμήσου, πήγαινε στη θέση σου. Ας αιμορραγεί». Δεν τον ένοιαζε καθόλου. Μείναμε ώρες στην κλούβα. Δεν μας άφησαν να πάμε τουαλέτα. Η κοπέλα δίπλα μου κατούρησε επάνω της. Μας έδωσαν, ωστόσο, ένα μπουκάλι νερό.

Κάποια στιγμή μας πήγαν στο νοσοκομείο όπου μας εξέτασαν και μας έδωσαν ένα ψεύτικο πιστοποιητικό ότι ήμασταν δήθεν καλά. Όταν στη συνέχεια μας μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, μας περίμενε ένας στρατός από δικηγόρους. Τα πράγματα άλλαξαν. Υποκρισία. Οι αστυνομικοί ξεκίνησαν να μας μιλάνε πολύ ευγενικά. “Δεν είχε γίνει τίποτε”, είπαν. Δεν υπάρχει καμία υπερβολή σε αυτό το κείμενο. Όλα τα περιστατικά που αναφέρονται είναι πραγματικά και μοναδικός σκοπός μου είναι να πω την αλήθεια. Είπαν ότι είμαι τρομοκράτης. Εχθρός της χώρας μου. Δεν είμαι τρομοκράτης. Είμαι απλά ένας Τούρκος Πολίτης. Και αγαπώ τη χώρα μου. Η εξέγερση ενάντια στην καταπίεση συνεχίζεται. Αυτή η φασιστική τάξη θα καταρρεύσει» .

Ερκάν Γιολαλάν

protagon

alexiptoto.com