ΝΙΚΟ, ΣΩΣΕ ΜΕ! (Ή πώς μια μικρή φράση μπορεί να κρύβει μια μεγάλη αλήθεια)

Του Βασίλη Μακρίδη*

Το περιστατικό είναι γνωστό και δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης, αφού η τρέχουσα ειδησεογραφία το καλύπτει επαρκώς και, στο μέτρο που βοηθά η ύπαρξη και εναλλακτικών πηγών ενημέρωσης (κυρίως μέσα από το Διαδίκτυο) πολύπλευρα και σφαιρικά. Αυτό που χρήζει, όμως, οπωσδήποτε ανάλυσης, είναι το νόημα που εξέπεμψε, μάλλον άθελά του,


 ο εκ Κυκλάδων ορμώμενος Υπουργός Εργασίας, προφέροντας αυτές τις τρεις «μαγικές» λεξούλες, την ώρα που εισέβαλαν στο γραφείο του οι περίπου 35 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, χωρίς να έχουν όμως καμία πρόθεση να πλήξουν τη σωματική ακεραιότητα είτε τη δική του, είτε οποιουδήποτε άλλου (κάτι που αποδεικνύεται πλέον και με οπτικοακουστικό υλικό που δημοσιεύτηκε κυρίως στα ηλεκτρονικά Μέσα).

Ο κύριος Βρούτσης, απευθυνόμενος στο συνάδελφό του στην κυβέρνηση Υπουργό «Προστασίας του Πολίτη», ουσιαστικά έδωσε το μήνυμα πως όταν τα πράγματα ζορίζουν, μοναδικό «αποκούμπι», μοναδική μέθοδος αντίδρασης προς τους εξεγερμένους (ή έστω διαμαρτυρόμενους) πολίτες, εργαζόμενους, κοινωνικά ευπαθείς, είναι η βία και η καταστολή. Η γραμμή της «μηδενικής ανοχής» προς τις παντός είδους λαϊκές κινητοποιήσεις, σε συνδυασμό με την εφαρμοζόμενη κοινωνικά άδικη και απάνθρωπη πολιτική των Μνημονίων, οδηγούν την ελληνική κοινωνία στην έκρηξη και την κυβέρνηση στην εφαρμογή μεθόδων, που παραπέμπουν ευθέως σε αυταρχικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα. Εκτός από το κουρέλιασμα των θεσμών της αστικής (της δικής τους!) «δημοκρατίας», κουρελιάζουν στο διάβα τους και κάθε έννοια νομιμότητας και, όπως ο κλέφτης που φωνάζει για να φοβηθεί ο νοικοκύρης (όχι ο… «νοικοκυραίος», προσοχή!), έτσι και οι κυβερνώντες μας κατάγγέλλουν ως πηγή της «ανομίας» και ως «απειλή προς τη Δημοκρατία» (την ποια;;;) τις δυνάμεις της Αριστεράς, που πρωτοστατούν στην αφύπνιση των λαϊκών δυνάμεων και στηρίζουν τις κινητοποιήσεις τους, με όποιες αδυναμίες κι έχουν αυτές. Στην αποκαλούμενη και «τρόικα εσωτερικού», αυτό που χρειάζεται είναι, αν όχι ένας λαός πειθήνιος, τουλάχιστον ένας λαός φοβισμένος και με απωθημένη την όποια διάθεση για κινητοποίηση, διαμαρτυρία, εξέγερση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του.

Το «Νίκο, σώσε με!», που απευθυνόταν στον «πολύ» Υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ., περιείχε όμως και κάτι ακόμη: τον φόβο, τον κρύο ιδρώτα που λούζει τους κυβερνώντες μας, μπροστά στην πιθανότητα οι λαϊκές κινητοποιήσεις να λάβουν γενικό, μαζικό και δυναμικό (όχι βίαιο, τουλάχιστον όχι με ευθύνη των ίδιων των κινητοποιούμενων) χαρακτήρα. Ο τρόμος που κατέκλυσε τον κύριο Βρούτση ενώ εξελισσόταν μια καθόλα ειρηνική και συμβολική κατάληψη του Υπουργείου του, μας κάνει ν’ αναρωτηθούμε ποια ακριβώς θα ήταν η αντίδρασή του, εάν η διάθεση των εργαζομένων «καταληψιών» ήταν ακόμη πιο δυναμική και εάν η κινητοποίηση που έγινε ήταν μαζικότερη και με περισσότερο αποφασιστική διάθεση, από την πλευρά των συμμετεχόντων σε αυτήν.

Η φράση που εκστόμισε πανικόβλητος ο Υπουργός Εργασίας της «τρικολόρ» κυβέρνησής μας, περικλείει με τον πλέον παραστατικό τρόπο το τι ακριβώς περιμένουν να τους συμβεί οι υποστηρικτές και οι εφαρμογείς της μνημονιακής πολιτικής, όταν κι εφόσον επικρατήσουν στην πολιτική και ταξική πάλη των τελευταίων μηνών οι δυνάμεις που τους αντιπολιτεύονται και αγωνίζονται για τη ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Και αυτό θα πρέπει να προκαλέσει δημιουργικό προβληματισμό σε όλους, όσους αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, αλλά και σε κάθε τίμιο στις προθέσεις του Έλληνα πολίτη, που βλέπει τη ζωή του και τη ζωή των δικών του ανθρώπων να καταστρέφεται μέρα με τη μέρα και αποφασίζει να κάνει, έστω και την ύστατη στιγμή, την κίνηση που μπορεί να σώσει το μέλλον το δικό του, αλλά και του συνόλου των συμπολιτών του: να κατεβεί στους δρόμους, να απεργήσει, ν’ αντισταθεί, να (δια)δηλώσει την ανυπακοή του προς όποιους και ό,τι ευθύνεται για τον κατήφορο και την παρακμή που βιώνουμε ως κοινωνία.

*Ο Βασίλης Μακρίδης είναι δημοσιογράφος, απόφοιτος του Κρατικού Πανεπιστημίου του Ροστόβ-να-Ντονού (Ρωσία) και μεταφραστής.