Στα σύνορα της προδοσίας

του Τάκη Μαστρογιαννόπουλου*     (2η δημοσίευση)

O Γραμματέας της ΔΗΜΑΡ Σπ. Λυκούδης προαναγγέλοντας την συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση Σαμαρά δήλωσε ότι το κόμμα του ήταν πρόθυμο «να διαβεί τον Ρουβίκωνα» με στόχο τη συμμετοχή του σε «κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης». Για να αποδειχθεί για μια ακόμα φορά ότι στο όνομα του εθνικού συμφέροντος διαπράτονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

 Ο Αυστριακός ποιητής Φραντς Γκριλπάτσερ είχει δίκιο όταν έγραφε πριν πολλά χρόνια τον αφορισμό «Από τον ανθρωπισμό δια μέσου του εθνικισμού στη θηριωδία».

H ΔΗΜΑΡ πράγματι διέβη τον Ρουβίκωνα. Αποφάσισε τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση Σαμαρά, στην πιο δεξιά, βαθιά συντηρητική, ανάλγητη και αντικοινωνική, κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η σημερινή κυβέρνηση του Α. Σαμαρά, συνεχίζοντας το καταστροφικό έργο των προκατόχων της, των κυβερνήσεων του Γ. Παπανδρέου και του Λ. Παπαδήμου, ισοπεδώνει την ελληνική κοινωνία, δημιουργεί μια τρομακτική για τα μεταπολιτευτικά χρόνια ανθρωπιστική κρίση με εκατομμύρια άνεργους και φτωχούς που μόλις επιβιώνουν, και οδηγεί την ελληνική οικονομία όχι στη «σωτηρία» αλλά σε μια πολύχρονη κρίση χωρίς διέξοδο και προοπτική. Η ΔΗΜΑΡ από τον ανθρωπισμό της ανανεωτικής αριστεράς πέρασε κατ’ ευθείαν και χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς στη θηριωδία των μέτρων της τριτικομματικής κυβέρνησης. Η ταχύτητα της μετάλλαξης της είναι αναμφίβολα εντυπωσιακή. Αν για το ΠΑΣΟΚ η μεταλλαξή του σε κόμμα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού ήταν μια διαδικασία ετών, για την ΔΗΜΑΡ ήταν διαδικασία λίγων μόλις μηνών. Σαν έτοιμη από καιρό.

Τα Σημεία Προγραμματικής Σύγκλισης που υιοθέτησε η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ τον περασμένο Ιούλιο, ως τους όρους για τον σχηματισμό της κυβέρνησης «Εθνικής Ευθύνης», έχουν ήδη πεταχτεί ως παλιόχαρτο στον κάλαθο των αχρήστων της κυβερνητικής πολιτικής. (Τα προγραμματικά αυτά σημεία βρίσκονται ακόμα αναρτημένα στην ιστοσελίδα της ΔΗΜΑΡ για να υπενθυμίζουν την έλλειψη έστω και στοιχειώδους συνέπειας της ηγετικής της ομάδας στις προεκλογικές της δεσμεύσεις).

Θα στεναχωρήσω την κ. Φρόσω Κιάου που μόλις πριν λίγο καιρό διαμαρτυρήθηκε στηνΑυγή για την αυστηρή κριτική που δέχθηκαν οι υπουργοί της κυβέρνησης και ιδιαίτερα ο Αντ. Ρουπακιώτης από έναν αρθρογράφο της εφημερίδας για τη συμμετοχή του στην τριτοκαμματική κυβέρνηση Σαμαρά. «Η επιλογή του Αντώνη Ρουπακιώτη να αναλάβει το υπουργείο Δικαιοσύνης στην παρούσα κυβέρνηση- γράφει σε άρθρο της η κ. Κιάου- θα πρέπει να είναι σεβαστή για όλους εμάς που συμπορευτήκαμε μαζί του στην Αριστερά (και ιδιαίτερα για την εφημερίδα του «Αυγή»…».

Η συμμετοχή του Α. Ρουπακιώτη και της ΔΗΜΑΡ στη σημερινή κυβέρνηση ασφαλώς και δεν είναι «απολύτως σεβαστή» από τον κόσμο της αριστεράς. Το αντίθετο μάλιστα. Ο Α. Ρουπακιώτης, υπουργός με το σημαντικό χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, ομολόγησε πρόσφατα και μάλιστα χωρίς ίχνος ντροπής ότι «Τα μέτρα που ψήφισα, τα ψήφισα με το μαχαίρι στο λαιμό», ότι «τα μέτρα αυτά δεν τα έγραψα εγώ αλλά άλλοι (η τρόικα)» για να αναρωτηθεί τελικά «υπάρχει ένας υπουργός που να μην υπέγραψε μέτρα που έγραψαν άλλοι;». Αυτά από έναν υπουργό της κυβέρνησης «εθνικής ευθύνης»!

Αλλά δυστυχώς δεν είναι ο μόνος. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα με τον έτερο υπουργό της ΔΗΜΑΡ, τον καθηγητή Α. Μανιτάκη. Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι έχει εξελιχθεί στον χειρότερο υπουργό της κυβέρνηση Σαμαρά τα εργα και τις ημέρες του οποίου στη σημερινή κυβέρνηση ζηλεύουν ακόμα και οι πιο ακροδεξιοί υπουργοί της. Πρόκειται περί κατάντιας.

Η ΔΗΜΑΡ διέβη τον Ρουβίκωνα και πέρασε στην απέναντι, στη δεξιά όχθη. Στην ουσία, είναι η δική της συμμετοχή που διατηρεί αυτό το ακραία νεοφιλελεύθερο, απάνθρωπο, αντικοινωνικό, αντιδημοκρατικό και ρατσιστικό τριτοκομματικό έκτρωμα ακόμα στη διακυβέρνηση της χώρας. Χωρίς το δικό της, κυρίως ηθικό έρεισμα από τη μακρόχρονη συμμετοχή των στελεχών της στην αριστερά, η σημερινή κυβέρνηση του παραπαίοντος πολιτικά και ηθικά δικομματισμού θα είχε καταρρεύσει μέσα στα συντρίμια της πολιτικής της. Η ΔΗΜΑΡ δεν συμμετέχει απλά στην κυβέρνηση, στην πραγματικότητα αποτελεί- δυστυχώς- ένα από τα βασικά της στηρίγματα.

Ο κόσμος της εργασίας, ο κόσμος της αριστεράς, ιδιαίτερα ο κόσμος της δικής μας αριστεράς δεν πρόκειται να δείξει κανένα «σεβασμό» στην πολιτική της ηγετικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ. Η ΔΗΜΑΡ με τη συμμετοχή της στη τριτοκομματική κυβέρνηση Σαμαρά εγκατέλειψε τον κόσμο της εργασίας και πρόδωσε τις ιδέες της αριστεράς.

Είναι ιστορικό παράδοξο το γεγονός ότι η ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ, από τον  Κουβέλη και τον Λυκούδη μέχρι τον Χατζησωκράτη και τον Μαργαρίτη, έχουν διασπάσει για πάνω από μια φορά τα κόμματα στα οποία είχαν ηγετικό ρόλο με στόχο να δημιουργήσουν νέα κόμματα της αριστεράς με στόχο τη συμμετοχή τους στη διακυβέρνηση της χώρας. Τη δεκαετία του 1880 πρωτοστάτησαν στην εκ δεξιών διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού υποστηρίζοντας ότι ο κομμουνιστικός του χαρακτήρας εμπόδιζε την δημιουργία ενός μαζικού ανανεωτικού κόμματος. Άλλαξαν το τίτλο του κόμματος σε ΕΑΡ και παραδόξως συνεργάστηκαν με το ΚΚΕ με το οποίο υπέγραψαν ένα Κοινό Πόρισμα και συνέπηξαν τον ενιαίο Συνασπισμό.Το χειρότερο απ’ όλα όμως ήταν ότι εκτίμησαν τότε- από κοινού με τον Χ. Φλωράκη και την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ- ότι θα μπορούσε ο ενιαίος Συνασπισμός να υποκαταστήσει στη συνείδηση της κοινωνίας το βρισκόμενο σε κρίση ΠΑΣΟΚ. Από κει και η πολιτική της περιβόητης «κάθαρσης» και ο σχηματισμός, υπό την υψηλή εποπτεία του πλέον αμοραλιστή εκπροσώπου του αστικού συστήματος εξουσίας στη χώρα, του Κ. Μητσοτάκη, της θλιβερής κυβέρνησης Τζανετάκη. Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι γνωστά.

Η πρόσφατη διάσπαση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ από τις ίδιες δυνάμεις δεν φάνηκε, σε πρώτη ανάγνωση, να έχει τον ίδιο στόχο. Τώρα η διακυρηγμένη στρατηγική υποτίθεται ότι είναι η ανασύνθεση του σοσιαλιστικού χώρου, αν και ορισμένοι, δέσμιοι του παρελθόντος, αποβλέπουν και πάλι στην εκπλήρωση αυτού του στόχου μέσω της υποκαταστάσης αυτή τη φορά όχι του ισχυρού αλλά του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ από τη ΔΗΜΑΡ. Η αποτυχία του σχεδίου Μπίστη, με ευθύνη του Φ. Κουβέλη, για τη δημιουργία ενός φόρουμ των δυνάμεων του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» με στόχο τη δημιουργία ενός εκλογικού σχηματισμού τύπου ιταλικής «Ελιάς» είναι αποκαλυπτική. Ο δρόμος όμως και στη μια και την άλλη περίπτωση, κατέληξε να είναι και πάλι τραγικά ο ίδιος. Περνά μέσα από την κυβερνητική συνεργασία με τη δεξιά και μάλιστα σήμερα με την πιο νεοφιλελεύθερη, ξενόφοβη και ρατσιστική εκδοχή της παραδοσιακής δεξιάς.

Η ΔΗΜΑΡ είχε τη δυνατότητα να δηλώσει, ως κόμμα της «κυβερνώσας αριστεράς» ότι θα συμμετείχε σε μια κυβέρνηση της αριστεράς όπως άλλωστε της είχε προτείνει και προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ υποστηριξε τότε ότι δεν υπήρχαν προγραμματικές συγκλίσεις με τους μέχρι πρότινος συντρόφους της στον ΣΥΡΙΖΑ. Παραδόξως μέσα σε μια νύχτα ανακάλυψε «συγκλίσεις» με τους προαιώνιους αντιπάλους τους, με τη ΝΔ του Α. Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ του Ε. Βενιζέλου. Ανάμεσα στην αριστερά και την δεξιά επέλεξε τη δεξιά! Και βέβαια το Πρόγραμμα Σύγκλισης κατέληξε ένα κουρελόχαρτο που κανείς από τους εταίρους της δεν λαμβάνει υπόψη του προς δόξαν των προγραμματικών συγκλίσεων.

Αν η συμμετοχή στην κυβέρνηση Τζανετάκη ήταν ένα πολιτικό λάθος- ένα μεγάλο πολιτικό λάθος- η σημερινή συμμετοχή στην τριτοκομματική κυβέρνηση Σαμαρά είναι, για ένα πολιτικό σχηματισμό που θέλει να αναφέρεται στην αριστερά, ένα πολιτικό έγκλημα για το οποίο αργά η γρήγορα θα υποστεί την ανάλογη τιμωρία.

Το δικαστήριο της ιστορίας θα αποδειχθεί πολύ σκληρό για όλες τις συνιστώσες της σημερινής κυβέρνησης. Η ΔΗΜΑΡ, με τη συμμετοχή της και τον ρόλο της στη σημερινή κυβέρνηση, είναι καταδικασμένη να μείνει μια απλή υποσημείωση στις μαύρες σελίδες της ιστορίας της ελληνικής αριστεράς.

* ο Τάκης Μαστρογιαννόπουλος
 είναι στη συντονιστική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ΑΛΙΜΟΥ,
και μέλος της Κ.Σ.Ε  του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

syrizaalimou.wordpress.com