Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Για τον δημόσιο χώρο της Αριστεράς


Του Νίκου Σκοπλάκη
 «Δημόσιος χώρος της Αριστεράς, είναι ο τόπος που μπορεί να διεξαχθεί μια συζήτηση, να υπάρξει διαμάχη, επικοινωνία, ανταλλαγή, είναι οι σχέσεις μέσα από τις οποίες εκδηλώνεται μια ιστορία», είχε γράψει ο Άγγελος Ελεφάντης πριν από είκοσι χρόνια. Κι αυτός ο δημόσιος χώρος της Αριστεράς δημιουργείται σχεσιακά από τους αριστερούς, οι οποίοι δημιουργώντας τις κοινές υποδοχές, εκκινούν πάντα από την κοινή αλλά και αντιφατική τους ιστορία, εντός της οποίας συγκρούονται πολλές επιμέρους ιστορίες, πολλές στρεβλώσεις, πολλές ευαισθησίες, ενώ αντιπάλεψαν κι αντιπαλεύουν πολλές στάσεις και ιδεοληψίες, διαμορφωμένες στη σκιά του ηγεμονικού αστισμού. «Φτιάχτηκα αυτό που είμαι», έγραφε ο Ελεφάντης, «όπως ο κάθε αριστερός της ανανέωσης, με την αντιπαλότητά μου και με τις παραδοχές μου εντός του κόσμου της ανανεωτικής Αριστεράς».

 Οι αριστεροί/-ες της ενωτικής ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς βρισκόμαστε εν τω γίγνεσθαι με όλη την (θετικά ή αρνητικά) φορτισμένη ιστορικότητά μας, θα ήθελα να συμπληρώσω εγώ, μέσα σε αυτή θα τσακωθούμε για τα δέοντα και, υπερβαίνοντάς την σε μια νέα σύνθεση, θα εκφράσουμε τις νέες πολιτικές μας προοπτικές. Μόνο που στον δημόσιο χώρο της Αριστεράς, καμία σύνθεση δεν κατασκευάζεται εκ προοιμίου, αλλά δημιουργείται όσο διευρύνεται αυτός ακριβώς ο δημόσιος χώρος της Αριστεράς, ενάντια σε ΟΛΑ (ναι, ναι, και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα) τα γραφειοκρατικά στεγανά που διανέμουν ή αναδιανέμουν χαρτί επάρκειας και νομιμοφάνειας.

Αρνούμενοι τον ρόλο του παθητικού μέλους/ψηφοφόρου/τηλεθεατή τεχνητών «σωτήριων» διεργασιών, οι αριστεροί/-ές πρέπει να αντιστρατεύονται πρώτα από όλα τους οπαδούς (ναι, ναι, και όταν λέμε τους οπαδούς, εννοούμε όλους τους οπαδούς). Οι αριστεροί δεν επιφυλάσσονται ποτέ του δικαιώματός τους να υπάρχουν και να σκέφτονται πολιτικά κι ΑΝΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΑ (ναι, ναι, ανυστερόβουλα), αναζητούν κοπιωδώς επιχειρήματα και πασχίζουν για να υπάρχει δημόσιος χώρος της Αριστεράς ως διευρυμένη κοινωνική δυνατότητα και όχι ως ελεγχόμενη πιθανότητα γραφειοκρατικού θερμοκηπίου. Στον αντίποδα, οι οπαδοί βάζουν τα δυνατά τους να σταθούν ικανοποιητικά μπροστά στους φακούς, που αναπαράγουν και διαθλούν μια θεωρούμενη ως εκ προοιμίου αποδεκτή εικόνα στην εκάστοτε πολιτική συνθήκη. Αν οι αριστεροί/-ες πιστεύουν ότι κανείς/καμία δεν έχει αποκλειστική νομή και κυριότητα στην ορθότητα των επιχειρημάτων, χωρίς αβίαστη, επίμοχθη, στοχαστική και υψηλού επιπέδου τεκμηρίωση, οι οπαδοί πάντα συνάζουν τα οικεία τους στερεότυπα, αραία-αραία, ώσπου να φανούν καμιά σαρανταρέα (τα στερεότυπα, ε;).

Η συνάθροιση στερεοτύπων, ως γνωστόν, αντιπαρέρχεται τα κωμικοτραγικά σκαμπανεβάσματα της αποδεικτικής της υστέρησης, αυτοβαπτιζόμενη σε «λαϊκή επιταγή», αντί να κατανοεί ότι ο δημόσιος χώρος της Αριστεράς δεν μπορεί να υπάρξει ως λευκή επιταγή.

Ζητούμενο στη σύγχρονη διεκδικητική Αριστερά δεν είναι ο αλληλοϋποβλεπόμενος, αλλά τόσο συμπληρωματικός τελικά τόπος, όπου ο ένας οπαδός θα επιβάλει την άποψή του στον άλλο οπαδό, με τον δεύτερο να περιμένει τον επόμενο γύρο. Ζητούμενο είναι η ηγεμονική σταθεροποίηση του δημόσιου χώρου της Αριστεράς, εντός του οποίου θα αντιπαρατίθενται οι ιστορικά φορτισμένες θέσεις και οι παρούσες αναζητήσεις, για να γονιμοποιούνται επιτέλους σε καινούργιες συνθέσεις. Μόνο αυτός ο δημόσιος χώρος, σε όλες (και όταν λέμε όλες, εννοούμε όλες) τις εκφάνσεις του θα κατορθώσει να ισχυροποιήσει και να αναβαθμίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να κατοχυρώσει την αριστερή διακυβέρνηση ως μια πραγματική αλλαγή σελίδας και νοοτροπίας.

Οι λεπτεπίλεπτες ή χονδροειδείς ισορροπίες, τα λαοσωτήρια αγκαλιάσματα και οι οπαδικές αλαζονείες έχουν πληρωθεί δεόντως και με πολύ ακριβό αντίτιμο (από τον Λαζαρίδη μέχρι την Δαμανάκη, κάποιες ατομικές τροχιές κάτι έχουν να μας πουν). Αντιθέτως, ο περιφρονημένος, συχνά ξεζουμισμένος, αλλά πάντα ζωντανός δημόσιος χώρος της Αριστεράς, δηλ. των αριστερών, ως συνισταμένη κριτικής, πολιτικής παιδείας, σχέσεων συγκρουσιακής ενότητας και αντιγραφειοκρατικής χειραφέτησης είναι το μοναδικό έδαφος μέσα στο οποίο μπορεί να ριζώσει γερά το νέο εγχείρημα.

Καλοτάξιδο νά΄   ναι, με την ευκαιρία, και με την κοινωνία μαχητική μαζί του.

rednotebook.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου