Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Χρ. Παπαδόπουλος: ΣΥΡΙΖΑ των μελών, όχι των συνιστωσών και των τάσεων

Η εσωκομματική δημοκρατία δεν μπορεί να υποκαθίσταται από τις συνιστώσες και τις τάσεις, υπογραμμίζει ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος, μέλος της Συντονιστικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, στη συνέντευξη που παραχώρησε στην "Αυγή" της Κυριακής.
Σχολιάζοντας την αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ. από την κυβέρνηση Σαμαρά, ο Χρ. Παπαδόπουλος σημειώνει ότι δεν είχε άλλη επιλογή, χωρίς ωστόσο αυτό να της εξασφαλίζει ούτε την επιβίωσή της ούτε και την μετατροπή της σε προνομιακό συνομιλητή της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
 Συνέντευξη στον Χρήστο Σίμο


* Κλείσιμο της ΕΡΤ με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, παράνομη κράτηση του Κώστα Σακκά, λουκέτα σε νοσοκομεία και σχολεία. Τι πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να σταματήσει αυτή την κατάσταση;

Στα όσα αναφέρεις να προσθέσουμε τις επιστρατεύσεις απεργών, την αστυνομική βία σε τμήματα της κοινωνίας που αντιστέκονται, στις Σκουριές για παράδειγμα, τη διάχυση της ιδεολογίας του φόβου, της δυσανεξίας, της μισαλλοδοξίας, του κοινωνικού αυτοματισμού, την εμπέδωση των συντηρητικών αξιών στην ελληνική κοινωνία με άλλα λόγια. Το μανιφέστο της Νέας Ελλάδας του Σαμαρά στο συνέδριο της Ν.Δ. είναι η επιτομή της μετεμφυλιακής παλινόρθωσης. Οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι το πιάσανε, ο Πρετεντέρης έγραψε για τους νικητές του εμφυλίου που επιστρέφουν. Τα ίδια έγραφε και το '89, με την κατάρρευση και το τέλος της Ιστορίας. Διαψεύστηκε και θα διαψευστούν. Τότε με την ανάδυση του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος, σήμερα με κινήματα αντίστασης που αναδύονται όπου γης: στην Τουρκία, τη Βραζιλία, στις αραβικές χώρες, τον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά και στις μητροπόλεις του ευρωπαϊκού Βορρά, στην Ολλανδία και τη Φραγκφούρτη, για παράδειγμα, όπως και εδώ βεβαίως, στην ΕΡΤ και τις πλατείες, στις εργατικές κινητοποιήσεις, τους αγώνες για τα χαράτσια, τη Μανωλάδα και την Κούνεβα, λίγο καιρό πριν. Υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής, ένα κοινός καμβάς αιτημάτων σε όλες αυτές τις τόσο διαφορετικές κοινωνικές εκρήξεις που συνοψίζεται στο αίτημα για αξιοπρέπεια και δημοκρατία, ενάντια στις ανισότητες, τη φτώχεια, την κρατική βία και την καταστολή. Ένα χειραφετητικό αίτημα ελευθερίας από κάθε καταναγκασμό.

Να επανέλθω: Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει αυτά που κάνει με ακόμα μεγαλύτερη έμφαση, δηλαδή να ενισχύει την κοινωνική διαθεσιμότητα, να υποστηρίζει την επινοητικότητα της αυτοοργάνωσης των αποκάτω. Οι δομές αλληλεγγύης, για παράδειγμα, είναι ένας νέος τρόπος στον οποίο οι Συριζαίοι διαπρέπουν αφανώς. Να μεταφέρει στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο τα αιτήματα των από κάτω, την απόγνωση και την οργή των πληττόμενων λαϊκών στρωμάτων και σε κάθε περίπτωση της μισθωτής εργασίας. Να δώσει πολιτική και προγραμματική διέξοδο στην ελπίδα, ότι υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τα Μνημόνια, την κινεζοποίηση της εργασίας και το κράτος έκτακτης ανάγκης. Όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ τα παλεύει, με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση, στους δρόμους και το Κοινοβούλιο, τα συνοψίζει μάλιστα πολιτικά με την απαίτηση να διώξουμε την κυβέρνηση των Μνημονίων και της κοινωνικής εξαθλίωσης, για να ανοίξει ο δρόμος της κυβέρνησης της Αριστεράς. Μόνο που αυτά, σε περιόδους αυταρχικής μετάλλαξης του πολιτικού εποικοδομήματος, δεν βγάζουν γραμμικές εξισώσεις χρόνου και αποτελεσματικότητας. Σε κάθε περίπτωση, το πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται τον χρόνο, τον φόβο, την πολιτική και εκλογική παραίτηση των κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Πρέπει να νικήσουμε απέναντι και σε αυτό το ενδεχόμενο.

Και, την ίδια στιγμή, να νικήσουμε στο πεδίο της ιδεολογίας, των αξιών, των οικουμενικών και ανθρώπινων ιδανικών, και αυτό δεν είναι μόνο υπόθεση των διανοουμένων και των καλλιτεχνών, αλλά πάνω από όλα είναι η καθημερινότητα των παραδειγμάτων, των εναλλακτικών παραδειγμάτων, όπου καμιά πολιτική και πολιτισμική σύγκρουση δεν θεωρείται περιττή και άκαιρη, είτε μιλάμε για τους μετανάστες, την κοινότητα των LGBT, τους ελευθεριακούς χώρους, είτε για τις μικρές πρωτοποριακές καλλιτεχνικές ομάδες, που ασφυκτιούν από τις πιέσεις των ακροδεξιών σκοταδιστικών κύκλων, είτε τις μειονότητες, που στενάζουν από την τρομοκρατία της Χρυσής Αυγής.

* Ποιες εξελίξεις σηματοδοτεί για την κυβέρνηση Σαμαρά η αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ.; Συγκροτεί η κίνηση αυτή δίαυλο επικοινωνίας με τη ριζοσπαστική Αριστερά;

Η αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ. από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στην αυταρχική και αλαζονική διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας από τον Αντ. Σαμαρά και το στενό -ακροδεξιό- επιτελείο του. Ταυτόχρονα, είναι μια ακόμα απόδειξη ότι το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται την κρίση, σε όφελος των δανειστών και της οικονομικής ολιγαρχίας, δεν δημιουργεί κοινωνικές συναινέσεις, δηλαδή ηγεμονικό λόγο περί δημοσίου συμφέροντος και διαλύεται σε οποιαδήποτε στιγμή κορύφωσης της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Είναι το τρίτο μνημονιακό κυβερνητικό σχήμα που καταρρέει τα τελευταία χρόνια, ενώ όλα δείχνουν ότι το τέταρτο, που φτιάξανε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, δεν θα μακροημερεύσει, παρ' όλο που συγκροτήθηκε από τους «αποφασισμένους» και τους κυνικούς, από τους «μουτζαχεντίν» του νεοφιλελευθερισμού και τους αδιάλλακτους της ακροδεξιάς ατζέντας. Η αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν περίπου μια υποχρεωτική κίνηση, στον βαθμό που η πολιτική Σαμαρά την ακύρωνε πολιτικά και την μετέτρεπε σε ένα ακόμη πλανήτη, στον αστερισμό της Κεντροδεξιάς, πολύ μακριά δηλαδή από τις φιλοδοξίες των στελεχών της, που βλέπανε την πολιτική τους επιβίωση διά μέσου της δημιουργίας μιας Κεντροαριστεράς, ενός νέου «εκσυγχρονιστικού» πόλου, με Σημιτικές προδιαγραφές. Ο τακτικός ελιγμός της αποχώρησης δεν την καθιστά αυτομάτως συνομιλητή της ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν της εξασφαλίζει καν την πολιτική και εκλογική της επιβίωση, αφού στερείται ακόμα και  εκείνων των στοιχειωδών κοινωνικών εκπροσωπήσεων. Τα νέα μικροαστικά κοινωνικά στρώματα στα οποία στόχευε, από παλιά και ως Ανανεωτική Πτέρυγα, προσχωρούν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τα παραδοσιακά έλκονται από την Κεντροδεξιά και τη Χρυσή Αυγή. Την ίδια στιγμή, η αποχώρηση δημιουργεί ένα κύμα αμφισβήτησης, τόσο στο στελεχιακό της δυναμικό όσο και σε ψηφοφόρους της, που ο ορίζοντας τους είναι αποκλειστικά η κρατική διαχείριση, χωρίς «μεταρρυθμιστικά» φληναφήματα, πλην των όσων ορίζουν τα Μνημόνια...

* Πώς αποτιμάς την εικοσάχρονη πορεία του Συνασπισμού;

Σε λίγες μέρες μια ευχή θα γίνει πραγματικότητα, η ίδρυση ενός μαζικού κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ενός ενιαίου πολυτασικού κόμματος με πλειοψηφική απεύθυνση, που διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία, κάτι που το μακρινό 1999 ούτε στα πιο κρυφά μας όνειρα δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Τότε ακριβώς ξεκίνησε το ταξίδι, όταν μια μικρή ομάδα στελεχών δημιούργησε την Κίνηση για την Ενότητα και την Κοινή Δράση της Αριστεράς. Τότε, στις αρχές του 21ου αιώνα, με την αριστερή στροφή στον Συνασπισμό, την ανάδυση του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος και, λίγο μετά, με την ίδρυση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ, μια υπόθεση εργασίας αναμετρήθηκε με τη ζωντανή πραγματικότητα. Μια νέα πολιτική και κοινωνική γεωγραφία, ενός κύματος ριζοσπαστικοποίησης και αμφισβήτησης, που ερχόταν ορμητικά από τα πιο νεανικά ακροατήρια της ελληνικής και παγκόσμιας πραγματικότητας, μετά από 20 χρόνια νεοφιλελευθερισμού. Ένα ριζοσπαστικό ρεύμα που αμφισβητούσε τις ιστορικές βεβαιότητες της Αριστεράς, τους τρόπους οργάνωσης του κοινωνικού και του πολιτικού, τα ιεραρχικά μοντέλα, τη μονοθεματική των κυρίαρχων αντιθέσεων, τους τρόπους κατανόησης ενός παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, την ενότητα των αντιθέσεων και των αντιστάσεων ενός διεθνοποιημένου κόσμου.

* Από τον ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν. Πώς φαντάζεσαι την οργανωτική δομή του νέου κόμματος;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παιδί και «κληρονόμος» αυτών των αξιών, στα 14 χρόνια ύπαρξής του αναμετρήθηκε και αναμετράται καθημερινά με το παλιό, με κρίσεις, με πισωγυρίσματα, με ασυνέχειες. Συγκρούεται καθημερινά με όλους εκείνους, στις γραμμές του, που «δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα», που επιθυμούν τη διαμεσολάβηση της πολιτικής βούλησης των μελών από τις συνιστώσες, τη μεταβλητή γεωμετρία των πολιτικών αποφάσεων από τα πολλαπλά κέντρα κομματικής εξουσίας, την αναπαραγωγή των στελεχών διά μέσου κλειστών τασικών λιστών, την ολιγαρχική αρμοδιότητα των κεντρικών στελεχών να ρητορεύουν τις προσωπικές τους απόψεις και τις τασικές τους προτιμήσεις, τη νοσταλγική εμμονή ορισμένων «ιστορικών» μελών στην άποψη ότι η έξοδος από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι δυνατή με τα «παλιά» εργαλεία της «ανάπτυξης» που χρησιμοποιεί σαν όχημα την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και τον οικονομικό και νομισματικό ανταγωνισμό μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών.

Μόνο που σήμερα τίποτα δεν είναι όπως χθες, μεσολάβησαν πολλά: η κρίση, τα Μνημόνια, η οικονομική καταστροφή, η κοινωνική εξαθλίωση, οι αντιστάσεις, η ταξική πόλωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 5% και των 211 τοπικών επιτροπών άλλαξε ριζικά. Το ποσοστό του εκτοξεύτηκε στο 27% και οι οργανώσεις του έφτασαν τις 491, ενώ ιδρύθηκαν και 87 συνελεύσεις Νέων του ΣΥΡΙΖΑ. Τα μέλη του, που από 10.000 έγιναν 30.000, απαιτούν να γίνει πράξη η υπόσχεση του ενιαίου πολυτασικού κόμματος, ενός κόμματος δικού τους, δηλαδή «των μελών» και της αυθεντικής εσωκομματικής δημοκρατίας, η οποία δεν διαμεσολαβείται ούτε υποκαθίσταται από συνιστώσες και τάσεις. Στην οποία δημοκρατία οι τάσεις είναι πραγματικά ρεύματα ιδεών και ως τέτοια έχουν τη δυνατότητα της καταγραφής τους στα όργανα του κόμματος, χωρίς αυτό το δικαίωμα να εκφυλίζεται σε μηχανισμούς παραγωγής και αναπαραγωγής κομματικής εξουσίας.


Πηγή: Αυγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου