Θυμάσαι ; δες, σκέψου … Του Δημήτρη Βάσσιου

Θυμάσαι ; 
με την ψυχή στους ουρανούς, στον ήλιο του Μάη ξαναμμένη 
με την καρδιά να οδηγεί τη σκέψη στο απέραντο της θάλασσας 
και τα μυαλά στα κάγκελα πάρτυ να στήνουν με χορούς 
ο αγώνας με τη λευτεριά, με την απόφαση το βλέμμα... 
Θυμάσαι ; 
η επανάσταση η δικιά μας είναι από ερωτισμό γεμάτη 
ο δικός μας ο έρωτας σαλπίζοντάς την τραγουδάει 
των ασμάτων άσμα που στον άνθωπο μοιάζει 
κι είναι γλυκειά, είναι όμορφη, είναι ανθρωπινιά... 

Θυμάσαι ; 
απ' τον ανάστερο ουρανό κάτω, στην οργωμένη αμμουδιά 
κρατώντας τσίλιες για τους μπράβους, μαχαίρια, φαλτσέτες, φόβος 
ποτά, ανέκδοτα, χορός , τραγούδι να περάσει η νύχτα και παρά' κει 
της παραλίας μας η αγκαλιά να κρύβεται απ΄του φύλακα το μάτι... 
Δες ! 
κυνηγημένοι από γραφειοκράτες βλοσυρούς, ηγέτες κι ηγετίσκους 
γραφικοί άλλοτε στα γελαστά των παραγόντων μάτια 
αδιάφοροι και άμοιροι για όσους κεντούν τη μοίρα τους 
τον κόσμο αγναντεύοντας απ΄το σαλόνι... 
Δες ! 
εμείς είχαμε και έχουμε να πούμε όσα πιστέψαμε 
έχουμε έργο τη ζωή, βάλσαμο την ελπίδα 
από την πίσω πόρτα φύγαν αυτοί οι αλαζόνες μοχθηροί 
και είδηση γίναμε εμείς κι όχι η δική τους καθεμέρα... 
Σκέψου ! 
δεν επιλέξαμε αγνάντι απ΄τη δύση, αντίπερα σταθήκαμε εμείς 
η όμορφη ανατολή δικό μας μετερίζι, ερχόμαστε 
τον κόσμο τον παλιό αντικρύζοντας να πέφτει 
κι είμαστε λιγοστοί ακόμα, λίγοι γι αυτό δεν θα χαθούμε...
... και τώρα ξανασκέψου !
 κι αν λίγοι είμαστε ακόμα, ποτάμι ορμητικό γινόμαστε...

dedousi.blogspot.gr