Θ. Δρίτσας: Διευ­θέ­τη­ση των δια­φο­ρών ως ό­ρος για φι­λι­κή συ­νύ­παρ­ξη

Το δε­δο­μέ­νο ό­τι η Κύ­προς βρί­σκε­ται σε πο­λύ ευαί­σθη­τη και δια­φι­λο­νι­κού­με­νη γεω­πο­λι­τι­κή θέ­ση, πώς κα­τά τη γνώ­μη σου ε­πέ­δρα­σε στην τε­λι­κή λύ­ση που δό­θη­κε;
Οι α­πο­φά­σεις του Γιού­ρο­γκρουπ για την Κύ­προ δεν α­ντι­κα­το­πτρί­ζουν, κα­τά τη γνώ­μη μου, έ­ναν ε­νιαίο οι­κο­νο­μι­κό και γεω­στρα­τη­γι­κό σχε­δια­σμό της η­γε­σίας της ΕΕ και του ΔΝΤ. Το κύ­ριο ή­ταν η ε­πι­δίω­ξη να ε­πι­βλη­θεί, με α­φε­τη­ρία την κρί­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος της Κύ­πρου, μια νέα οι­κο­νο­μι­κή τά­ξη πραγ­μά­των σε συν­θή­κες στις ο­ποίες, λό­γω της κρί­σης, ο οι­κο­νο­μι­κός α­ντα­γω­νι­σμός πα­ρο­ξύ­νε­ται και τεί­νει να γί­νει α­νε­ξέ­λε­γκτος με ε­πι­κίν­δυ­νες πα­ρά­πλευ­ρες ε­πι­πτώ­σεις.



 Αν μά­λι­στα συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με την α­πό­φα­ση για ε­νιαίο ευ­ρω­παϊκό πλαί­σιο λει­τουρ­γίας του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, η ε­πέμ­βα­ση στο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα της Κύ­πρου πι­θα­νόν να εί­ναι έ­να α­πό τα ε­πει­σό­δια της πο­ρείας προς τα ε­κεί. Η γεω­στρα­τη­γι­κή πα­ρά­με­τρος, πα­ρ’ ό­λα αυ­τά δεν εί­ναι α­με­λη­τέα. Όχι ως σα­φές σχέ­διο. Στην πα­ρού­σα κα­τά­στα­ση η Κύ­προς ή­ταν αρ­κε­τά α­δύ­να­μη για να α­να­ζη­τή­σει γεω­στρα­τη­γι­κά ε­ρεί­σμα­τα ι­κα­νά να λει­τουρ­γή­σουν ως α­ντί­βα­ρο στην οι­κο­νο­μι­κή πα­ρέμ­βα­ση. Το το­πίο εί­ναι ρευ­στό και τα γεω­στρα­τη­γι­κά συμ­φέ­ρο­ντα της ΕΕ ή των Η­ΠΑ δεν α­πει­λού­νται α­πό την κα­τάρ­ρευ­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος της Κύ­πρου. Αύ­ριο μπο­ρεί να εί­ναι δια­φο­ρε­τι­κά, τώ­ρα ό­μως εί­ναι έ­τσι.

Εκ πρώ­της ό­ψεως θα πε­ρί­με­νε κα­νείς η Ρω­σία να μην μεί­νει α­πα­θής και διό­τι ή­ταν μια ευ­και­ρία, στο κε­νό που ά­φη­νε η ευ­ρω­ζώ­νη, να «φα­νεί» και διό­τι εί­χε συμ­φέ­ρο­ντα τα ο­ποία, ε­πι­πλέ­ον, η ε­περ­χό­με­νη α­πό­φα­ση α­πει­λού­σε. Τι δεν βλέ­πει ο κοι­νός άν­θρω­πος;
Αν πα­ρα­τη­ρή­σει κα­νείς τη ρω­σι­κή πο­λι­τι­κή στις α­ρα­βι­κές χώ­ρες, κυ­ρίως στη Συ­ρία, αλ­λά και στο Ιράν, και γε­νι­κά στην πε­ριο­χή της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γείου και της Μέ­σης Ανα­το­λής, δια­πι­στώ­νει ό­τι η Μό­σχα α­πο­φεύ­γει κι­νή­σεις που δη­μιουρ­γούν πό­λω­ση. Αυ­τή την τα­κτι­κή, ό­μως, την ε­ντάσ­σει σε συ­στη­μα­τι­κή στρα­τη­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα πο­λι­τι­κή α­να­βάθ­μι­σης των σχέ­σεών της με την Ευ­ρω­παϊκή Ένω­ση και ι­δίως με τη Γερ­μα­νία. Άλλω­στε, ο Πού­τιν ή­δη α­πό και­ρό εί­χε θέ­σει ζή­τη­μα «ε­πα­να­πα­τρι­σμού» των ρω­σι­κών κε­φα­λαίων που βρί­σκο­νταν σε κυ­πρια­κές τρά­πε­ζες. Νο­μί­ζω ό­τι η Ρω­σία για να κρα­τή­σει και να α­να­πτύ­ξει «φι­λελ­λη­νι­κή» και «φι­λο­κυ­πρια­κή» πο­λι­τι­κή θα πρέ­πει να πά­ρει ι­σχυ­ρά και σί­γου­ρα α­νταλ­λάγ­μα­τα. Ού­τε στην Ελλά­δα ού­τε στην Κύ­προ φαί­νε­ται να υ­πάρ­χει κα­νείς να της τα εγ­γυη­θεί.

Η ε­πί­σκε­ψη Ομπά­μα στην πε­ριο­χή, το εν­δια­φέ­ρον για την Τουρ­κία αλ­λά και της Τουρ­κίας για τις ε­ξε­λί­ξεις στην πε­ριο­χή, και ει­δι­κά στην Κύ­προ, πού ε­ντάσ­σε­ται στις ε­ξε­λί­ξεις;
Η ε­πί­σκε­ψη Ομπά­μα στο Ισραήλ και οι ε­πα­κό­λου­θες ε­ντυ­πω­σια­κές κι­νή­σεις τουρ­κοϊσρα­η­λι­νής συμ­φι­λίω­σης ση­μα­το­δο­τούν την κα­τάρ­ρευ­ση ε­νός ο­λό­κλη­ρου οι­κο­δο­μή­μα­τος της ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής των ελ­λη­νι­κών κυ­βερ­νή­σεων. Ανα­φέ­ρο­μαι στην ά­φρο­να «στρα­τη­γι­κή-στρα­τιω­τι­κή συμ­μα­χία» Ελλά­δας-Ισραήλ που βα­σι­ζό­ταν στο δόγ­μα «ο εχ­θρός του εχ­θρού μου εί­ναι φί­λος μου». Αυ­τή η ε­ξέ­λι­ξη δι­καιώ­νει α­πο­λύ­τως ό­λες τις σχε­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ. Κα­τ’ α­να­λο­γίαν, οι δη­λώ­σεις και οι πρω­το­βου­λίες Ερντο­γάν και πρό­σφα­τα Ντα­βού­το­γλου για την Κύ­προ, για το Αι­γαίο και για τους υ­δρο­γο­νάν­θρα­κες ε­πί­σης δι­καιώ­νουν ό­σους ε­πέ­με­ναν και ε­πι­μέ­νουν ό­τι για να πα­ρα­μεί­νει η Κύ­προς ε­νιαία και α­διαί­ρε­τη α­παι­τεί­ται λύ­ση συμ­βίω­σης σε ε­νιαίο κρά­τος και με ί­σα δι­καιώ­μα­τα των Ελλη­νο­κυ­πρίων και των Τουρ­κο­κυ­πρίων. Μό­νο το Α­ΚΕΛ και ο Χρι­στό­φιας το προ­σπά­θη­σαν αυ­τό στην Κύ­προ, έ­στω και με α­ντι­φά­σεις και προ­σαρ­μο­γές. Ελπί­ζω ό­τι τώ­ρα δεν εί­ναι αρ­γά. Για να μην εί­ναι αρ­γά, χρειά­ζε­ται ε­πει­γό­ντως η διεκ­δί­κη­ση της πρό­τα­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ για πο­λυ­διά­στα­τη, φι­λει­ρη­νι­κή ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, στη­ριγ­μέ­νη στις αρ­χές του Διε­θνούς Δι­καίου. Ο δύ­σκο­λος, αλ­λά α­να­γκαίος στό­χος εί­ναι η συ­νεν­νό­η­ση με την Τουρ­κία. Πρέ­πει κά­πο­τε να α­πο­φα­σί­σου­με ό­τι η κα­λύ­τε­ρη θω­ρά­κι­ση α­πέ­να­ντι στους διε­θνείς α­ντα­γω­νι­σμούς συμ­φε­ρό­ντων στην πε­ριο­χή μας εί­ναι η διευ­θέ­τη­ση των δια­φο­ρών ως ό­ρος για τη φι­λι­κή συ­νύ­παρ­ξη. Και η φι­λι­κή συ­νύ­παρ­ξη δε ση­μαί­νει μειω­μέ­νη κυ­ριαρ­χία. Το α­ντί­θε­το ση­μαί­νει.



* Ο Θο­δω­ρής Δρί­τσας εί­ναι βου­λευ­τής Α Πει­ραιά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΕΚΜ.

www.epohi.gr