Βασικά, με λεν Θανάση

Της Ευγενίας Λουπάκη

Βασικά, με λεν Θανάση

...πέρασα μόλις τα τριάντα, δύο πτυχία και πάω για τρίτο, δουλειά καμία, λίγα ιδιαίτερα εδώ κι εκεί, έμαθα να ζω με ελάχιστα και με καλούς φίλους. Γονείς αγρότες, με την Αριστερά καμία σχέση, κι εγώ στους δρόμους τη συνάντησα και δεν την πολυγουστάρω. Τη θέλω πιο δυναμική, πιο τσαμπουκαλού, της την έχω στημένη για τις μεταλλάξεις των κουστουμιών και της κοινοβουλευτικής λαγνείας.

Τον Δεκέμβρη κάηκα κι εγώ, μετά στο Σύνταγμα πίστεψα ότι θα γίνει το μπαμ, ξανάπεσε το ηθικό μου. Τσακώνομαι συνέχεια με τους ενταγμένους κολλητούς μου, μου τη δίνουν οι βεβαιότητές τους. Δεν έχω μάθει την υπομονή του οργανωμένου, προτιμώ τις συλλογικότητες, απ’ τους μετανάστες ξεκίνησα και τώρα μετανάστες είναι οι μισοί μου φίλοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω, δεν το σκέφτομαι καν, σκέφτομαι όμως για πρώτη φορά ότι πρέπει να πάρω το ρίσκο ενάντια στον φόβο. 

Βασικά, με λεν Θανάση

...της Μεταπολίτευσης χαμένη γενιά, μωρέ τι μας λες, εμένα οι φίλοι μου στο φως, απ’ τα φοιτητικά δωμάτια με τ’ αντάρτικα, μέχρι τα γραφεία τα επαγγελματικά, η κόκκινη κλωστή αντέχει, ας μη ζήσαμε Πολυτεχνείο, δικό μας ήτανε. Κάναμε οικογένειες, κάναμε λεφτά, χάσαμε λεφτά, τις ίδιες μουσικές ακούμε ακόμα, χαμογελάμε. Μια ζωή στην ίδια τάξη, άλλοτε κουράστηκα, άλλοτε τσαντίστηκα, διέγραψα και με διέγραψαν, τα παράτησα. Τώρα έχω θυμώσει, μας λέγανε εσείς, τυχερά, δεν θα ζήσετε πόλεμο κι ο πόλεμος μπήκε στα σπίτια μας, χωρίς καταφύγια, ούτε μετόπισθεν, θα πολεμήσουμε λοιπόν κι εμείς για τα δικά μας παιδιά. Δεν δίνω ανοιχτές επιταγές σε κανέναν, ελπίζω σε μια ανοιχτή ευκαιρία για όλους μας. Και δεν με νοιάζουν τα ποσοστά και οι ποσοστώσεις, οι τάσεις και οι αντιστάσεις, η λάθος μοιρασιά. Ξανάπεσα στη θάλασσα και πάω για τα βαθιά. Μεταξύ μας, νοιώθω έφηβος και πάλι.

Βασικά, με λεν Θανάση

...γυρνάω πίσω και βλέπω τη ζωή μου διαρκώς στα χαρακώματα. Από πριν γεννηθώ. Ο πατέρας στο Αλβανικό, μετά στον ΕΛΑΣ, μετά με σκυμμένο κεφάλι, να μην τον αφήνουν να στήσει μια ζωή της προκοπής. Εγώ στο πανεπιστήμιο, προκηρύξεις στο χέρι, ταράτσα και απομόνωση, “μικρό παιδί, παλικαράκι”, μας φαρμάκωσε ο καιρός, μετά φυλακή, παρανομία, Πολυτεχνείο, οργανωμένη Αριστερά, περήφανη και σίγουρη για το δίκιο της. Μετράω δύο διασπάσεις, η μια μέσα στη φυλακή. Με πίκραναν και πίκρανα. Δεν έκανα λεφτά, έκανα παιδιά, έκανα και λάθη, απ’ το χαράκωμα δεν έφυγα ποτέ, κομμουνιστής χωρίς κόμμα. Συχνά συνομιλώ με τους φίλους, που έφυγαν νωρίς, χωρίς ούτε μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή τους. Στο μεταξύ, η Ελλάδα ταξιδεύει, με σπασμένα φρένα, προς ένα βάραθρο που δεν το μάντευε κανείς. Ξανακαλούν την κλάση μου. Ετούτη η θητεία δεν σταματάει πουθενά...

(Φανταστικές συνεντεύξεις, με φανταστικά μέλη, του φανταστικού κόμματος, που μπουσουλάει από προχθές -μπορείτε ν’ αλλάξετε το “Θανάσης” με όποιο όνομα, όποιου γένους, θέλετε).

Πηγή: www.avgi.gr