«Ο ΣΥΡΙΖΑ αλληθωρίζει κυβερνητικά»

Του Χρήστου Λάσκου

«Ο ΣΥΡΙΖΑ αλληθωρίζει κυβερνητικά» έγραφε πάνω πάνω το πρωτοσέλιδο του ΠΡΙΝ την προηγούμενη Κυριακή. Ομολογώ πως με προκάλεσε να πάρω την εφημερίδα. Αν, λοιπόν, επρόκειτο περί διαφημιστικής επιλογής, σε ό,τι με αφορά, αποδείχτηκε πετυχημένη.  

«Ο ΣΥΡΙΖΑ αλληθωρίζει κυβερνητικά». Έχει, αλήθεια, νόημα να λέγεται αυτό για έναν πολιτικό φορέα που, με σαφήνεια, θέτει ως στόχο τη διεκδίκηση της διακυβέρνησης από την Αριστερά; Θέλω να πω, έχει νόημα να λες ότι κάποιος αλληθωρίζει προς αυτό που κοιτάζει κατευθείαν; Προφανώς, όσο νόημα έχει και η ανακάλυψη του ΚΚΕ πως οι «οπαδοί του ευρωμονόδρομου» εκπροσωπούν το «λόμπυ της δραχμής». 

Η αναφορά στο ΚΚΕ δεν γίνεται για φιλολογικούς λόγους. Είναι, πλέον, δεδομένο πως ένα μεγάλο τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ στάση ακριβώς ίδια με αυτήν του ΚΚΕ. Αυτό είναι, σε ένα βαθμό, αναμενόμενο,  αν σκεφτούμε τη δεδομένη καθήλωση αυτού του τμήματος στη μήτρα- όσο κι αν αυτή έχει δραστικά κακοφορμίσει. Πόσες φορές δε βλέπουμε το θαυμασμό του προς το ΚΚΕ, επικαλούμενο, μάλιστα, τις περισσότερες φορές, ανύπαρκτες αρετές του τελευταίου. Ας είναι. Οι ψυχολογικές στάσεις ριζώνουν σε αχαρτογράφητα βάθη, πράγμα που εξηγεί φαινόμενα «Συνδρόμου της Στοκχόλμης» ακόμη και για ολόκληρους πολιτικούς χώρους. 

Ας πάμε, λοιπόν, στην «ουσία». Στις εσωτερικές σελίδες του ίδιου φύλλου «αναλύεται» το Σχέδιο Διακήρυξης για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πρώτες λέξεις της «ανάλυσης» έχουν ως εξής: «Το Σχέδιο Διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο αριστερόστροφο (στα λόγια, όμως) των τελευταίων χρόνων». Αφού ξεπεράσουμε το ερώτημα σε τι, άραγε, εκτός από τα «λόγια» -στα χέρια, στα πόδια;- θα μπορούσε ένα κείμενο να είναι αριστερόστροφο, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αληθή αποκάλυψη: «Ο συντάκτης [με το κείμενο]… επιχειρεί να ικανοποιήσει την αριστερή του πτέρυγα, να την αφοπλίσει ή και να την ενσωματώσει…». Και άλλα τέτοια. 

Βρε το συντάκτη, που πιάστηκε στα πράσα, θα μπορούσαμε να πούμε και να σταματήσουμε. Δεν γίνεται, όμως. Γιατί η συνέχεια έχει ένα θεωρητικό βάθος που μας προκαλεί να συνεχίσουμε. 

Μπαίνοντας, λοιπόν, στη στρατηγική συζήτηση, ο κριτικός μάς επισημαίνει πως οι θετικές διατυπώσεις που υπάρχουν στο κεφάλαιο με τίτλο «Ο σοσιαλισμός ως στρατηγικός στόχος»… «είναι ανεδαφικές, χωρίς την προλεταριακή επανάσταση και εξουσία, που θα απαλλοτριώσει από την αστική τάξη τα μέσα παραγωγής και θα εξασφαλίσει στους εργάτες τη δυνατότητα να διευθύνουν και να ελέγχουν την κοινωνικοποιημένη παραγωγή». Να κάτι που μας διέφευγε. 

Το επόμενο, όμως, δεν μας διαφεύγει, αλλά είναι συνειδητό κόλπο. Λέμε διάφορες ριζοσπαστικούρες  για να αποκρύψουμε την προσήλωσή μας στον Μπερνστάιν, στο μέτρο που ισχυριζόμαστε πως «[ο] σοσιαλισμός είναι στόχος, αλλά και δρόμος συνεχούς αγώνα, με περιόδους έντασης αλλά και περιόδους ύφεσης, με ρήξεις, άλματα και μεγάλες τομές». Εμείς, βέβαια, νομίζαμε πως ο Μαρξ και όχι ο Μπερνστάιν είναι που υποστήριζε πως «ο κομμουνισμός είναι το κίνημα που ανατρέπει την παρούσα τάξη πραγμάτων», ενώ τα πολλά περί «στόχων» κτό είναι απευκταίες, για έναν επαναστάτη, «συνταγές για κουζίνες του μέλλοντος». Προφανώς, κάνουμε, για πολλοστή φορά, λάθος.

Ας σοβαρευτούμε, όμως, έστω για λίγο. Το πρόβλημα με συντρόφους του τύπου, στον οποίο αναφερόμαστε εδώ, είναι πως μας αντιμετωπίζουν ως συνειδητούς πλαστογράφους, οικειοθελώς απατεώνες κι ενεργούμενα του συστήματος, ερανιζόμενοι τσιτάτα και κατασκευάζοντας δικά τους απαντητικά τσιτάτα σαν αυτό για τον Μπερνστάιν. Και δεν έχει σημασία το αβαθές (το childish, που λέμε στα ελληνικά) των σχολίων. Σημασία έχει πως το μεγαλύτερο τμήμα τους είναι συμπλεγματικά κακοπροαίρετο. 

Μια μικρή απόδειξη θα δώσω στις επόμενες γραμμές. Ως γνωστόν, η αυτοαντίληψη της πλειοψηφίας του ΣΥΝ για την γραμμή, που προτείνει στο κίνημα, είναι πως αποτελεί την ταξική και διεθνιστική απάντηση στην κρίση. Και, επιπλέον, πως είναι η περισσότερο συμβατή με το πρόταγμα του σοσιαλισμού και της κομμουνιστικής προοπτικής. Αυτό την κάνει να ισχυρίζεται πως οποιαδήποτε εναλλακτική, που ρέπει προς εθνικοκρατικές απαντήσεις, είναι αναποτελεσματική, αδιέξοδη και, εν τέλει, «δεξιά». Μπορεί η ζωή να αποδείξει –όσο μπορεί η ζωή να αποδείξει- πως αυτή η άποψη είναι λάθος. Πώς θα φαίνονταν, όμως, στους συντρόφους της «άλλης άποψης» αν, όπως αυτοί παραθέτουν τον Μπερνστάιν, μάθαιναν πως ο γραμματέας του NSDAP Γκρέγκορ Στράσσερ έλεγε: «Το να βρίσκεται η γερμανική βιομηχανία, η γερμανική οικονομία, στα χέρια του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμία δυνατότητα κοινωνικής απελευθέρωσης, ότι σβήνουν όλα τα όνειρα για μια σοσιαλιστική Γερμανία… Εμείς, οι εθνικοσοσιαλιστές, αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει μια σχέση μεταξύ εθνικής ανεξαρτησίας του λαού μας και της οικονομικής απελευθέρωσης της γερμανικής εργατικής τάξης. Ο γερμανικός σοσιαλισμός δεν θα είναι εφικτός και σταθερός παρά μόνο όταν η Γερμανία θα είναι ελεύθερη». Να διαπιστώσουμε κι εμείς εκλεκτικές συγγένειες;

Δεν θα το κάνουμε. Ας αφήσουμε τα τσιτάτα κι ας δούμε τα επιχειρήματα, όπως λέγονται και όχι όπως θα θέλαμε να λέγονται, για να είναι εύκολα αποδομήσιμα. Τα πράγματα χόντρυναν, η ριζοσπαστική Αριστερά βρίσκεται απέναντι σε κολοσσιαίες ευθύνες και προσδοκίες, και όλοι και όλες είμαστε χρήσιμοι. Ας τελειώνουμε με τη σολομωνική.  

Πηγή: www.rednotebook.gr