Κάθε χρόνο οι φοιτητικές εκλογές και η δυναμική που παρουσιάζουν οι φοιτητικές παρατάξεις εμφανίζουν μια αναλογία με τη δυναμική των κομμάτων που στηρίζουν φοιτητικές παρατάξεις εντός των πανεπιστημιακών χώρων.
Οι μεγάλες φοιτητικές παρατάξεις, άμεσα συνδεδεμένες με τα κόμματα του δικομματισμού, αντιμετώπιζαν τις φοιτητικές εκλογές ως μέσο καταμέτρησης της επιρροής συνολικά στη νεολαία και όχι μόνο του φοιτητικού της τμήματος.
Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι φοιτητικές εκλογές έπονται των βουλευτικών εκλογών και των αποτελεσμάτων τους. Έτσι, η ΔΑΠ (πρώτη δύναμη στις προηγούμενες φοιτητικές εκλογές) ξεκινά μουδιασμένη την προεκλογική της εκστρατεία, φοβούμενη ότι υπάρχει κίνδυνος να χάσει την αυτοδυναμία της. Άλλωστε, φέτος τα πάρτι και τα δωρεάν ποτά (το μεγάλο χαρτί της ΔΑΠ) λιγόστεψαν και ο συνδικαλισμός στα αμφιθέατρα δυσκόλεψε, ειδικότερα μετά το νόμο Διαμαντόπουλου και με τους περισσότερους φοιτητές να ριζοσπαστικοποιούνται. Η ΠΑΣΠ, άφαντη από καιρό και αποδυναμωμένη, ύστερα από τη διάσπασή της το Σεπτέμβρη, προσπαθεί άνευ αποτελέσματος να πείσει για τη διαφορετική της τοποθέτηση από αυτή του ΠΑΣΟΚ.
Η αποδυνάμωση της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ είναι αποτέλεσμα του πανεπιστημιακού κινήματος ενάντια στο νόμο 4009 (νόμος Διαμαντοπούλου). Οι 300 και πλέον καταλήψεις του περασμένου Σεπτεμβρίου κατάφεραν να ανατρέψουν το νόμο στην πράξη, αφού δεν εφαρμόστηκε ποτέ, ενώ την περασμένη Κυριακή η κύρια εκπρόσωπός του Άννα Διαμαντόπουλου έμεινε εκτός βουλής.
Σίγουρα ο αγώνας δεν ήταν εύκολος, αφού από την αρχή οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ μέσα στις σχολές προσπάθησαν να αλλοιώσουν το χαρακτήρα του θέτοντας τα γνωστά ψευτοδιλήμματα: «ανοιχτή σχολή - κλειστή σχολή», «μαθήματα ή χαμένες εξεταστικές». Βέβαια, η δυναμικότητα και η μαζικότητα του κινήματος απέδειξαν πως οι φοιτητές δεν τρομοκρατούνται. Μένει τώρα να φανεί αν, στο πνεύμα της ενίσχυσης της αριστεράς, θα ενισχυθούν οι αριστερές δυνάμεις στις φοιτητικές εκλογές της 16ης Μαΐου. Η ερμηνεία των αποτελεσμάτων θα είναι δύσκολη, αφού η απόχη στις φοιτητικές κάλπες καταγράφει υψηλά ποσοστά. Σε αυτό δεν διευκολύνει ούτε η στάση των αριστερών σχημάτων. Η ΠΚΣ έχει απομακρύνει, με τη στάση ανοχής που τήρησε, τις φοιτητικές μάζες. Ορόσημο αποτέλεσε η άρνησή της να μετάσχει στον αγώνα κατά του νόμου 4009 αλλάζοντας καθημερινά τη γραμμή της σε σχέση με τις καταλήψεις και απέχοντας από το ουσιαστικό μπλοκάρισμα της εκλογής διοικητικών συμβουλίων.
Τα ΕΑΑΚ, από την άλλη, αδυνατούν να συνδέσουν τον παλμό της κοινωνίας με την πανεπιστημιακή κοινότητα. Παρά τη δυναμική τους παρουσία στις σχολές και τα κινήματα, η θέση τους για “καθαρότητα” των απόψεων και η άρνηση, σε πολλές σχολές, για συνεργασία οδηγούν τους φοιτητές να τους κοιτούν με απορία. Συγχρόνως, η ταύτιση των θέσεων των ΕΑΑΚ με τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλλιεργούν αποστροφή σε αρκετούς φοιτητές, ενώ η θέση τους (την οποία ακολουθούν και αρκετά αυτόνομα σχήματα) ότι οι καθηγητές είναι σχεδόν ταξικοί εχθροί των φοιτητών και πως η αυθαιρεσία τους είναι δεδομένη, έκτος από ρατσιστική γενίκευση απέχει τρομαχτικά από την πραγματικότητα, ειδικά την εποχή της κρίσης που οι περισσότεροι καθηγητές είναι άμισθοι διδακτορικοί ή κακοπληρωμένοι ΠΔ/407. Πόσο μάλλον όταν πολλοί καθηγητές πρωτοστάτησαν εναντίον του νόμου 4009.
Η ΑΡΕΝ από την άλλη μάλλον δεν είναι έτοιμη να αναλάβει τις ευθύνες που την περιμένουν στη γωνία. Συνηθισμένη να κουβαλά τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, φοβάται να απογαλακτιστεί. Μάλλον δεν θα εισπράξει την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, άλλα ως η μόνη αριστερή παράταξη που συνδέει τους φοιτητές με την κοινωνία έχει αφήσει το στίγμα της για τα καλά στο πολιτικό γίνεσθαι των πανεπιστημίων. Η κινηματική δράση και ο ορθός πολιτικός λόγος των μελών της, καθώς και η στάση της για ενότητα του φοιτητικού κινήματος θα τη βοηθήσουν σε αυτές τις εκλογές.
Το θέμα, όμως, είναι να καταφέρει να σπάσει το δικομματισμό και μέσα στα πανεπιστήμια και μαζί του όλα τα δεινά που τον ακολουθούν. Τα ελληνικά πανεπιστήμια ήταν, και πρέπει να συνεχίσουν να είναι, προπύργια της Αριστεράς, για αυτό τα φοβούνται και για αυτό προσπαθούν να καταργήσουν το πανεπιστημιακό άσυλο. Άλλα να είναι σίγουροι ότι όσο είμαστε εδώ δεν θα τους περάσει.
Μαρίνα Καλλέργη
http://epohi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου