Των Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ και Ορόρ Λαλίκ *
Le Monde
Η κρίση της ευρωζώνης είναι μια τραπεζική κρίση που πήρε τη μορφή μιας σειράς κρίσεων δημοσίων χρεών. Μια κρίση που επιδεινώθηκε από αντιδραστικές οικονομικές ιδέες, από μια ελλαττωματική αρχιτεκτονική και ένα τοξικό πολιτικό κλίμα. Όπως η αμερικανική κρίση, είναι αποτέλεσμα πολιτικών χαλαρών δανεισμών προς εύθραυστους δανειολήπτες: την κατοικία στην Ισπανία, τα εμπορικά ακίνητα στην Ιρλανδία, τον ελληνικό δημόσιο τομέα. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες ωφελήθηκαν από τις συνέπειες των πιέσεων που προκάλεσαν τα αμερικανικά τοξικά ενεργητικά.
Όταν αυτά κατέρρευσαν, οι τράπεζες επέλεξαν να απαλλαγούν από τα ομόλογα των πιο ευαίσθητων κρατών προς όφελος των πιο ισχυρών προκειμένου να διατηρήσουν την αποδοτικότητά τους - ένα γεγονός που βύθισε την ΕΕ στην κρίση.
Σε αυτό το είδος της κρίσης, η πρώτη αντίδραση των τραπεζών είναι να υποκριθούν τις έκπληκτες πριν προσάψουν στους πελάτες τους τις απρονοησίες τους αν όχι τις απατεωνιές τους. Αυτό αποκρύπτει το γεγονός ότι κάποτε οι τραπεζίτες έδιναν πολύ εύκολα δάνεια, με στόχο να εισπράξουν μεγάλες προμήθειες. Αυτή η στρατηγική άμυνας των τραπεζών λειτουργεί πολύ καλύτερα στην Ευρώπη από ό,τι στις ΗΠΑ, λόγω των εθνικών συνόρων που χωρίζουν τους πιστωτές από τους οφειλέτες, και των δεσμών που ενώνουν τους πολιτικούς ηγέτες με τις εθνικές τους τράπεζες, οι οποίες έτσι δεν διστάζουν να προπαγανδίσουν ρατσιστικά κλισέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου